Op mijn handen zitten

Een lesje “op mijn handen zitten”

In mijn begeleidingswerk en opleiding ben ik bewust bezig om “het niet te hoeven weten”. Het vertrouwen op lege ruimte en volledig aanwezig zijn, zonder het “ik doe, dus ik besta” script is, voor een doener zoals ik, een flinke uitdaging.

Hoewel het hard werken is, begin ik te geloven dat volledige aanwezigheid bijdraagt aan mijn eigen autonomie en echtheid. En ook die van anderen.

Dit weekend werd ik uitgedaagd om te vertragen, achterover te leunen en te vertrouwen op mijn eigen kracht en die van anderen.

Op een festival vroeg ik aan de vrienden van mijn partner om samen in te checken, om in de massa verbondenheid te voelen. We zaten in een kring, behalve één vriend die afgezonderd zat. Het kostte moeite om mijn aannames over zijn lichaamshouding niet op deze vriend te projecteren.

Ik opende de cirkel en deelde mijn gevoelens, waarna anderen ook kwetsbaar en oprecht hun verhaal deelden. We werden meer ontspannen en verbonden. De vriend buiten de kring vertelde me later op de avond, dat echtheid voor hem erg belangrijk is om zich veilig te voelen en om vanuit zijn eigen kern te kunnen verschijnen.

Ik hoefde niets te “doen” om hem “erbij” te halen. Door mezelf te zijn en mijn behoeften te uiten, kon de ander verbinden vanuit zijn eigen kern, kwetsbaarheid en oprechtheid.

Wat een waardevolle les.