Intuïtie of Trauma

Intuïtie en/of Trauma?

Vorige week ben ik naar Italië afgereisd voor een prachtige training met een heel bijzondere groep coaches als deelnemers. Toen ik de volgende dag aanschoof voor het ontbijt kregen we de onwerkelijke mededeling dat de trainer die nacht in het ziekenhuis was opgenomen. Ontzettend verdrietig en een enorme fysieke uitdaging voor de trainer (het gaat gelukkig weer goed) en uiteraard moest iedereen in de groep ook langs van alles om hier mee om te gaan.
En hoe ga je hier dan adequaat (normaal) mee om?

Mijn hele lijf wist direct: “ik moet naar huis”. Er was geen enkele rationele gedachte die daar nog iets tegenin kon brengen.
Waar ik de groep zag meebewegen met wat er ontstond die dag, zoals ideeën voor een andere week invulling, een collega die een gelijksoortig trainingsaanbod voorstelde, kreeg ik het niet voor elkaar om daar in mee te bewegen.

Mijn wantrouwen op trainers/docenten als gevolg van mijn problemen met voeding als baby was mijn eerste verklaring voor mijn beweging om naar huis te gaan. Een nieuwe trainer, hoe kon ik daar zomaar iets van aannemen?

Toch hield het mij deze week onbewust nog bezig dat ik het zo goed “wist” dat ik naar huis wilde. Nou ja, “weten” is een veel te cognitieve benadering. Mijn lijf sprak op alle niveaus: Pap in mijn benen, een gevoel van heimwee, een gek soort verdriet in mijn hele lijf. Ik kon dit met geen mogelijkheid onderdrukken.
Een buitenproportioneel heftige reactie op deze  situatie.

Terwijl ik net in de sportschool weer even helemaal in mijn lijf landde, kon ik ineens alles plaatsen: de alarmbellen in mijn lijf waren niet van nu, maar van 18 jaar geleden. Onze kleine lieve prachtige zoon als baby, weken lang in het ziekenhuis, strijdend voor zijn leven. Zoveel spanning en onzekerheid die mijn moederinstinct in overdrive heeft gebracht. Iedere keer wanneer “het gekke unheimische gevoel” in mijn benen zich aandiende als een waarschuwing welk slecht bericht we van de doktoren zouden ontvangen.

Dus wat sprak er dan vorige week tegen mij?
De signalen, zo sterk aanwezig in mijn lichaam. Was dit mijn intuïtie, of was dit dus een versterkt signaal/boodschap/reactie door het trauma van toen?

Zo zijn we als mens nooit vrij van gebeurtenissen die veel impact hebben gehad. We dragen ze mee, hebben ze leren herkennen en thuis te brengen. Ons lijf is slim en liegt nooit, het leren luisteren is de grootste uitdaging.

Dus waar ik deze week niets geleerd heb over “karakterstijlen” van de Maskermaker, heb ik weer meer geleerd over een oud trauma wat zich ergens nog diep in mijn lijf had vastgezet en wat ik mag loslaten en ruimte mag geven zonder bang te zijn dat dit invloed heeft op mijn moederinstinct en mijn intuïtie. En wat een grote dankbaarheid voor overige deelnemers, die ik pas net had leren kennen waar ik dit vol mocht ervaren zonder enig oordeel.