Het blauwe uur

Het blauwe uur

Vandaag is het blauwe uur, de dag dat onze zoon 18 jaar geleden van het donker naar het licht bewoog. Zijn ziel wist het al, “hij zou hier blijven”, zijn lijf vechtend op een sukkeldrafje erachteraan. Hij is door het oog van de naald gekropen. Dagen en weken verbleven op het randje van “niet weten” van plek. Als ouders dolend, maar vooral niet in het minste een enorme klus voor dat kleine mannetje in de kou, aan alle draden en apparaten die hem ondersteunden bij de levensadem. Zijn zus in het ongewis als tweede viool.
Vandaag is het 9 maart en belt mijn zoon dat hij zijn vaccinatie heeft gehaald om zijn droom verder in te kleuren en na 6 maanden Australië richting Indonesië te reizen om zijn passie voor het surfen ook daar door te geven.
Een beweging naar onafhankelijkheid. Hij gaat het allemaal aan: Naar binnen keren, voelen, weten en jezelf dragen.
Zijn lijf is slim en weet wat te doen. Hij is nu volwassen en maakt zijn eigen keuzes. Ik als moeder heb slechts te vertrouwen op zijn intuïtie, levenslust en zijn eigen pad.

Ik heb mijn eigen pad hierin. Samen met mijn grote zoon en kleine jongen door Australië gereisd heb ik meer vertrouwen gekregen dat hij “klaar” is voor de volgende fase in zijn leven. Als jong adolescent een nieuw begin. Van het donker naar het licht.

Maar ook leren vertrouwen op het systeem, ik ben op mijn plek, schuif langzaam door en maak plaats. Grijze haren dansend tussen de herfstbladeren.
Van ooit waar ook ik als kleine baby in de problemen kwam met het aannemen van voeding. Mijn kleine babylijfje met zoveel pijn. Het wantrouwen op “voeding” een terugkerend thema. Met vaak een kritische blik en scherpte, het heeft mij gediend. Maar wat ben ik dankbaar voor het inzicht dat ik nu ook die andere beweging kan maken en mij kan laten voeden door leermeesters van divers kaliber.

En zo was mijn zoon het die mij de golven heeft leren surfen in Australië. Mij aan de hand nam bij de duik in het diepe op de Great Barrier Reef. Mijn zoon als leermeester. Hij laat mij zien dat je alle angsten kan overwinnen. Kracht door kwetsbaarheid.
Doorzettingsvermogen met passie als drijfveer. Trots en een tikje jaloezie op dit weten, zijn purpose klip en klaar.

In contact met mijn gevoel, intuïtie, het “weten” uit de zuivere bron zal ook het blauwe uur jaarlijks weer aan de horizon verschijnen. Bewegen tussen de lemniscaat van donker naar licht, thanatos en eros, wantrouwen en vertrouwen, overleven en leven. Een levenslange dans waar ik steeds beter in word, steeds weer een plek opschuif en nu het moment daar is om door te geven en zelf ook een leermeester te mogen zijn.